یکشنبه ۱۲ مهر ۱۳۹۴ - ۱۱:۰۱
عذاب های تدریجی خداوند چگونه محقق می‌شود

حوزه / در استدارج ، اخذ و سقوط، تدریجی است که از بدترین عقوبت هاست؛ چون مجال و فرصت توبه کردن را از انسان می گیرد.

سرویس علمی فرهنگی خبرگزاری «حوزه» درادامه مبحث آشنایی با اصطلاحات علم کلام به تبیین اصطلاح( استدراج) می پردازد.

استدراج یعنی نزدیک ساختن گام به گام و تدریجی گنهکاران غافل و لجوج به عذاب الهی، در پوشش برخورداری از نعمت های پی در پی دنیوی. به بیان دیگر: استدارج، دادن نعمت دنبال نعمت به مشرکان است، تا درجه درجه پایین بیایند و به ورطه هلاک نزدیک شوند.

در استدارج ، اخذ و سقوط، تدریجی است که از بدترین عقوبت هاست؛ چون مجال و فرصت توبه کردن را از انسان می گیرد، یعنی انسان به حالی می رسد که ازآن پس لطف و عنایت خدای متعال به هیچ نحو شامل حال او نمی شود و از انسان این شایستگی سلب می گردد که خدا او را با گرفتاری و یا حادثه ای خاص متوجه خودش سازد و نجاتش بخشد. استدارج الزاما در بدکاری و بدکرداری دامان انسان را نمی گیرد، بلکه افرادی که حتی به نعمت های ظاهری متنعم باشند و ظاهرا هیچ اشکالی در کارشان وجود ندارد، بیشتر باید از این وحشت کنند که مبادا مغضوب پرودگار و در معرض استدارج باشند.

قرآن در این باره می فرماید: «سَنَسْتَدْرِجُهُم مِّنْ حَيْثُ لاَ يَعْلَمُونَ».

تدریجا و درجه به درجه از راهی که خودشان نمی دانند

«وَأُمْلِي لَهُمْ إِنَّ كَيْدِي مَتِينٌ»

مهلتشان می دهیم کید و مکر ما خیلی با متانت و حکیمانه است.

«وَلا يَحْسَبَنَّ الَّذِينَ كَفَرُوا أَنَّمَا نُمْلِي لَهُمْ خَيْرٌ لأنْفُسِهِمْ إِنَّمَا نُمْلِي لَهُمْ لِيَزْدَادُوا إِثْمًا وَلَهُمْ عَذَابٌ مُهِين».

و البته کسانی که کافر شده اند تصور کنند که به ایشان مهلت می دهیم برای آنان نیکوست. ما فقط به ایشان مهلت می دهیم تا بر گناه خود بیفزایند و آنگاه عذابی خفت آور خواهند داشت.

بنابراین در استدارج انسان چنان سقوط می کند که استحقاق لطف الهی از او سلب می شود به طوری که آثار و پیامدهای گناه به او نمی رسد تا بیدار شود و از مسیر آلوده به گناه برگردد.

برعکس روز به روز باب نعمت بیشتر به روی او باز می شود و به جایی می رسد که پیمانه اش پر شده ، مهلت خداوند در مورد او به اتمام می رسد.

این است که (زمان )در مفهوم استدراج خوابیده است.

به پیغمبر خطاب می رسد « فَاصْبِرْ لِحُكْمِ رَبِّكَ وَلَا تَكُن كَصَاحِبِ الْحُوتِ إِذْ نَادَى وَهُوَ مَكْظُومٌ » صبر کن اشتباهی که یونس مرتکب شد تو آن را مرتکب نشو؛ زیرا او باید در مقابل گناهان قوم خودش صبر می کرد تا مهلت و مدت استدراج الهی در مورد قوم او پایان بیابد؛ اما یونس این صبر را به خرج نداد و خود گرفتار شد . بنابراین تو« فاصبر لحکم ربک؛ صبر کن برای رسیدن حکم پروردگارت»؛ یعنی چون مسئله استدارج است و قطعا عذاب آنها رسیدنی است احتیاجی ندارد که نفرین کنی تا عذاب الهی آنان را فراگیرد، بلکه هم اکنون نیز عذاب الهی فرارسیده است، ولی اثرش کم کم ظهور و بروز می کند.

*فرهنگ اصطلاحات علم کلام: مسلم محمدی

اخبار مرتبط

برچسب‌ها

نظر شما

شما در حال پاسخ به نظر «» هستید.
captcha